[Granite Tom] Nawoord

Dit wil nog even vermelden:

vandaag 19-11-2006 heeft het WK op de volledige afstand plaatsgevonden. Winnaar daarin was de Deen Torbjorn Sinballe.
Opmerkelijker nog is de 2e plaats van Craig Alexander. Dit slechts 8 dagen na zijn verdiende overwinning in Florida. Een man om naar uit te kijken dus.
Onze landgenoot Marino Vanhoenacker heeft ook weer een sterke prestatie afgeleverd en werd 3e.

Dit om aan te geven dat de prestaties op het WK Ironman 70.3 niet van de poes waren en ze geeft vooral meer glans nog aan de al zeer mooie resultaten van de Youri Gokel (15e en 2e age grouper) en Peter Schoors (2e in zijn age group).


En wat nu na het WK?
Een aantal onder ons weten al wat ze volgend jaar willen presteren. Zo gaat Eric zijn eerste volledige Ironman trachten te volbrengen in Lanzarote, Eveline in Klagenfurt. Mieke doet haar wedstrijd op de volledige al over 3 weken op 2 december in Australië. All steun is nu voor haar. Filippe weet het nog niet zo maar wil eigenlijk revanche nemen.

Ikzelf heb nog geen behoefte om wedstrijden in te plannen maar alleszins wil ik al wel Brasschaat meedoen. Deze wedstrijd heb ik nog niet meegedaan en het is toch de reden waarom ik met triatlon begonnen ben. En natuurlijk de mooiste kwarttriatlon in België: die van Brugge.

Nu is er eerst nog wat tijd voor dingen naast het sporten alleen. Volgende week bijvoorbeeld een concert van Placebo en er moet ook weer gewerkt worden. De centen daarvan zullen gebruikt worden om op trainingsstage te gaan naar Mallorca.

De Cover-bende

[SpeedyMieke] See you in Busselton

Een lesje in nederigheid, dat is zowat het gevoel dat de ganse wedstrijd overheerste.

Gekwalificeerd bij de pro`s en daardoor bijzonder nietig tussen alle grote geweld aan de startlijn.
Op zich al een ganse prestatie dat ik daar stond evenwel. In tegenstelling tot mijn reisgezelschap, was deze wedstrijd voor mij niet de grote motivering voor het zware het trainingslabeur de afgelopen maanden, eerder een test voor het grote werk begin december in Busselton (W-Australie). Niettemin hoop je op enige positieve stimulans. De geteisterde gewrichtsbanden hadden de hoop daarop al zeer sterk gereduceerd, de genadeslag werd middels een virale infectie 2 weken voor de wedstrijd uitgedeeld.
Ik heb me doodziek en bijgevolg vreselijk ellendig gevoeld, zwaar getwijfeld over enige sportieve escapade en ben uiteindelijk dan toch maar gegaan voor de IM-magie.

Zonder mijn villagenoten voor het hoofd te stoten, het gefladder en gekir van de aanwezige kanaries en roodborstjes en hun lieftallige entourage, ieders poging om op zijn eigen manier de wedstrijdstress te kanaliseren, irriteert me nog iets meer de ochtend van de wedstrijd. Ik wil hier weg, in mijn cocon kruipen. Fiets checken, efkes zee induiken, file aan het toilet, insmeren met sunblock, nog meer koolhydraten stapelen en blaas vullen, volgende plaspauze, groene zak weghangen, startlijn opzoeken, terugspurten naar de wisselzone voor mijn immodiumtabletje, terug een weg banen naar de start langs honderden neopreenpakken. Dit is Amerika, een verheerlijking van God en het volkslied moeten ons steun bieden enkele minuten voor de start, ik vind mijn sterke ik pas terug als iemand vertrouwd mij een stevige knuffel geeft en me overtuigt dat het wel ok komt, tussen die duizenden mensen voelde ik me opeens hopeloos alleen en verloren op de wereld. Ik probeer de anderen nog onwennig veel succes toe te wensen en baan me een weg richting startlijn.

Babbeltje met Yvonne, herkennende glimlach van Yvette Grice (medestrijder in IM UK) en voor de rest niet laten intimideren door de grote kleppers en door de overweldigende menigte...3, 2, 1 de pro-mannen stormen de zee in ...
zwembril nat maken, terug droog blazen, aan, af, muts recht, Yvonne die meent dat mijn rits nodig anders moet worden bevestigd en mij in extremis inzicht biedt in de heersende zeestroming, nog een keer die bril en dan 3, 2, 1... 24 pink badmutsen lopen richting zee, eentje struikelt over haar voeten en maakt een koprol in het zand... juist ja, deze kustbewoner dus
terug rechtgekrabbeld blijkt iedereen zowat aan het zwemmen, met de slechtste PR zwemmen van dit geweld, begin ik aan een eenzame tocht. Ik probeer me te richten naar de gele driehoekjes, doch na een goede 400m komt de eerste kayaker mij al melden dat het ik het parcours verlaten heb, het zou me nog 3 keer overkomen. Mijn Brazilie-ervaring in gedachten probeer ik koers te houden maar in de verste verte kan ik geen enkele zwemmer opmerken en het felle zonlicht ontneemt me elk zicht. Wat een deprimerend gevoel. De vele zwemtrainingen van de afgelopen weken zullen absoluut niet renderen, dat weet ik nu al. Ik zwalp zonder enig richtpunt, geen medestrijders en hoop dat ik mijn enthousiasme terug vind eenmaal uit het water. Vreemd genoeg voelt het aangenaam aan als de volgende wave mij overzwemt, al zijn we dan op 200m van de strandlijn en is deze energiestoot niet meer renderend voor een fabelachtige eindtijd.

Pak af (op de wedstrijdreportage mooi in beeld gebracht hoe indrukwekkend snel dit lukt, met de nodige steun evenwel) wisseltent door richting fiets. Orientatie poepsimpel, mijn zwart monster wacht eenzaam in de pro-rij op mij. Fiets op en daar gaan we dan, waw dit gaat goed. Een ellendig steile brug was als weerkerend gemartel geprogrammeerd. De eerste keer voelde nog wat stram in de benen aan, de volgende 80 km grotendeels vlak nodigden me vol enthousiasme uit. km-teller pinkte voortdurend boven de 40, toch voelde het niet overdreven intensief aan.
Wel ergerlijk, hele peletons vlogen me voorbij, efkes twijfel toch of dit wel hard genoeg was, hartslagmeter checken, jongens welk niveau is hier verzameld, Youry flitst over mij, zou ik die Hawai-ambitie niet beter gewoon laten doven? Na 15 km heb ik prijs, gele kaart. Discussieren heeft geen enkele zin, voel me ook niet geneigd me hier te excuseren want ik heb niets verkeerd gedaan. Iedereen mag voor zichzelf de wedstrijd vervalsen en in groep rijden, maar van mij mag je niet verwachten dat ik in de remmen ga om die onnozelaars vrije weg te bieden, beter wel gedaan dus.
Achteraf gezien toch het kantelmoment van mijn wedstrijd. Ik krijg schrik en laat de weg gewillig aan de vele aanstormende stayergroepen, dit zal een hopeloze strijd worden tegen de eerlijkheid van onze sport en geraak uit mijn ritme. 10 km verder stap ik van mijn fiets om het strafblad te onderteken en zie nog eens 60 man in massa zonder gene de penalty box passeren, ok mieke, niet ergeren.

Terug de fiets op, tom passeert me net, dit ziet er niet goed uit, ik was hierop voorbereid maar met een 10 minuten latere start toch een stuk later verwacht.
Vanaf dan draait het compleet vierkant, ik voel alle energie weer uit mijn lichaam wegzakken, blik op oneindig, gedachten afwenden van deze inspanning of ik dreig flauw te vallen. Mijn lichaam is de laatste dagen al vertrouwd met dit gevoel, maar van harte is het niet. Ik heb meer dan genoeg gegeten en gedronken en weet dat er geen middelen voor handen zijn om een helder en fris gevoel terug te krijgen. Ik loer naar mijn horloge en doe een inspanning om toch minstens 145 te zien oplichten.
Hele groepen blijven me voorbij stormen, ik durf niet aanpikken al heb ik het gevoel dat mijn spieren wel in staat zijn het tempo te volgen. Nooit eerder is me dat overkomen, ik slaag er niet in om ook maar 1 fietser in te halen. Aan het laatste keerpunt zie ik Eric verdacht dicht naderen en weet dat dit de volgende zal zijn die me los uit de wielen rijdt. Het einde nadert, nog 1 keer die brug over, met plezier wil ik nogmaals afdraaien voor een volgende 90 km, maar bespaar me een aub een intensiever tempo. Net voor de wisselzone merk ik Yvette op, ik haal haar in en het idee dat ik niet als laatste het lopen moet aanvatten, helpt me in een iets optimistischere bui.

Tot ik mijn eerste looppassen zet helaas en na 500m wordt ingehaald door de eerste agegroupers bij de dames, 25 minuten na mij gestart. We zijn nu zover, ik kan maar blijven tsjokken naar de finish. yvette haalt me terug in, net op het steilste stuk van de brug, ik overweeg zelfs geen versnelling. Dit is amper marathontempo maar tot meer ben ik niet in staat. Ik besef dat ik sneller dan Eric moet hebben gewisseld, misschien maar goed ook want op dit moment snak ik hevig naar medestrijders, wat het tempo ook moge wezen (ware natuurlijk wel een perfect excuus geweest voor een weinig overweldigende persoonlijke eindtijd).
Na een 4-tal km krijg ik yvette terug in het zicht en doe een poging mijn benen tot iets meer actie te dwingen, ik haal haar in en op dat moment beslist ze uit de wedstijd te stappen, ik blijf laatste dus.
Het voelt niet als een lijdensweg maar euforisch op wolkjes is het allerminst. De vele supporters slagen er niet in een glimlach op mijn gezicht te doen verschijnen, zelfs onze persoonlijke fanclub moet het stellen zonder blijk van appreciatie. Dames, bij deze, toch mijn oprechte dank.

Tegen het einde van de eerste ronde kan ik eindelijk iets ontwikkelen wat op lopen lijkt. Ik merk Filippe op die start aan zijn eerste ronde, twijfel efkes hem gezelschap te blijven houden en dwing mezelf dan toch maar de afstand tot de finish zo snel mogelijk te overbruggen (hier ook letterlijk te nemen dus).
Youry kruist me op weg naar de finish van zijn waanzinnig sterke wedstrijd, even later Yvonne (mieke, nu geen rekenoefeningetjes liefst of het restje overtuigingskracht zinkt eensklaps tot onder zeeniveau). ik kan me net bedwingen de gedubbelde atleten die me goedbedoeld aanmoedigen niet uit te kafferen. Wat voelt dat ellendig aan als je zelf constant wordt ingehaald. ook al schuif ik in het klassement een paar honderd plaatsen op, visueel was daar niets van te merken door de wave-indeling.

2 km verder smeekt Romano hem te steunen in een hopeloze achtervolging op de eerste agegrouper van zijn gezegende leeftijd. Nu kan ik hem eindelijk eens een wederdienst bewijzen, maar mijn lichaam slaagt er niet in. ik voel me rottig om mijn gebrek aan loyauteit. 1000 keer sorry, een goede km verder lukt het me wel de snelheid enigszins op te drijven en blijken we hetzelfde tempo aan te houden tot de finish, zij het dus op 100 m afstand van elkaar.
Aftellen nu, rekenen van mijl naar km en terug.. een emotioneel moment bij een keigoed nummer gespeeld door de lokale rockers.. en nu een laatste keer de brug trotseren.
Ik kruis Sophie en vind een sprankel hoop in de voorsprong die ik heb opgebouwd in de laatste ronde. In de verte poog ik de finishlijn te visualiseren. Iets voorbij de wisselzone blijkt de finishboog van fietsen en lopen niet identiek te zijn en moet ik noodgedwongen mijn `eindspurt` 500m langer rekken.


In het atletendorp vind ik tom om samen onze teamgenoten aan te moedigen. Ook al is mijn bijdrage tot hun resultaat uitermate beperkt, ik voel enige trots bij eric zijn wedstrijdverloop en knappe eindtijd, zie dat filippe dringend nood heeft aan een nuchtere analyse om zijn prestatie in te schatten en met een positief gevoel deze uitdaging in de valies huiswaarts te nemen en loop de laatste honderden meters met Eveline op weg naar de langverwachte finishlijn (achteraf blijkt de voorsprong op de volgende dame amper 7 sec te bedragen en hoop dat ik dan toch nog een goede daad heb gesteld vandaag).

Persoonlijk eindresultaat : 4u53min triatlongenot. De jetlag en een zeer minimaal slaappatroon bieden me ook vandaag nog een wat deprimerende blik hierop. Tot een dag voor de wedstrijd was het gedacht aan 5u sportieve arbeid al vermoeiend, ik heb het zelfs kunnen uitvoeren, enige tevredenheid welt dus wel op, al hoop ik dat de impact van deze inspanning niet tergend lang weegt op mijn fysieke capaciteiten.

Ik ga mij nu nestelen aan de rand van het zwembad met een ontspannend boek, mij fixeren op mijn stimulansen (negatieve loopsplit) en alle vernietigende analyses verdrijven.

See you in Busselton op 2 december, dubbel zolang IM-genot en hopelijk 10-maal meer voldoening!

[CrazyEvy] Kort en bondig

Westrijdverslagje van Eveline, kort en bondig:
Voor de start: Mega ervaring, iedereen maakt zich klaar terwijl de zon stilletjes aan opkomt. Deze sfeer kon ik enkel nog maar meemaken als toeschouwer (in Hawaii). Daar nu een deeltje kunnen van uitmaken vond ik schitterend.
Zwemmen: Ook de loopstart was wederom iets nieuws voor mij. Opnieuw een meevaller. Ben zeer tevreden van de zwemtijd die ik kon neerzetten.
Fietsen: Met volle moed begon ik aan mijn 90 km. De moraal zat namelijk goed na het zwemmen. Kon een stevig tempo aanhouden voor mijn doen. Was tevreden met alles wat boven de 30 per uur was. Was hier in geslaagd, jiha! Na 70 km hoopte ik toch dat dit niet meer te lang zou duren.
Lopen: Wat was me dat???? Nog nooit zo afgezien in het lopen... heb voor de eerste keer in mijn triatloncarriere gedacht aan opgeven. Achteraf gezien ben ik toch blij dat ik dit niet deed. Had gehoopt op 2 uur. Goed mis dus... Oorzaak? Combinatie van verschillende factoren veronderstel ik.
Conclusie: Mooie ervaring die ik niet snel zal vergeten. Tevreden over twee onderdelen van de drie (das dus meer dan 50%). Het looponderdeel daar wil ik niet meer aan denken...

[Granite Tom] De wedstrijd zoals ik ze beleefde

In 1 woord samen te vatten: fantastisch. Dit was meer dan wat ik mij kon voorstellen.
Prachtige organisatie, het was af. Sfeer die de moeite loonde. De emotie laaide ook hoog op bij mij.

's Morgens bij het ontbijt was ik zenuwachtiger dan anders. Tegen half 6 vertrokken naar de start. Nummer laten stempelen op je armen, een laatste maal naar het toilet, dan ruim op tijd naar de boxen van de zwemstart, ieder in zijn eigen wave. Daar tot rust gekomen, de hartslag lag terug laag. De zon kwam kijken. Het geluid van de speaker gaf een geruststellend gevoel. De zee lag er rustig bij. Dit zou een unieke dag worden.

Vooraf had ik veel schrik van het zwemmen in de Mexicaanse Golf. Starten vanaf het strand en ik had mij vrank vooraan opgesteld. Dit was dan ook de meest bedongen start die ik al meemaakte en dus in het begin nauwelijks fatsoenlijk kunnen zwemmen. Dit beterde naarmate het veld meer opengetrokken werd. Met aandacht voor de techniek een goede zwemtijd kunnen neerzetten van ongeveer 35'. Snel de wisselzone door. Ik had een geheel eigen strategie, ik zou zelf mijn pak uittrekken bij mijn fiets: het was niet het allersnelste maar toch vlot genoeg.

Dan de fiets op. Die was er klaar voor gemaakt om snel te rijden. Bandjes nieuw en keihard opgepompt. Ik zat gelijk in een grote groep en het baanvak was snel zodat er veel gestayerd werd. Ook ik was niet altijd regelmentair bezig (7 m van achterwiel naar voorwiel) maar ik hield mij altijd wel aan een ruimte van 4 a 6 m. Anderen reden daarentegen effectief in het wiel van anderen. De snelheid lag hoog en ik moest mijn benen al vroeg pijn doen. Na 25km moest er gedraaid worden en kwam de wind op kop. Er was wel niet veel wind maar ik had al in de mot dat er een breuk in de groep zou komen zeker omdat het niet geheel vlak was. Naast de serieuze brug aan het begin en einde, zaten er nog wat lichtere viaducten en glooiingen in. Voordat het tot de breuk kwam, reed ik alwat naar voren en... Na mij is de breuk ontstaan. Tot dan was er nauwelijks controle op stayeren. Dit veranderde vanaf kilometer 40 km toen we weer een draai van 180 graden maakten. Ons groepje was ondertussen uitgedund tot 10 man en we vlogen nog altijd boven de 40 km/h. Gezien een aantal van de groep amper ruimte hielden, werden zij naar de kant gehaald (gele kaart betekende penalty en dus stop and go bij de volgende bevoorrading). Weer 4 van de groep eraf. Er zijn veel gele kaarten gevallen. Alles viel uit elkaar vanaf dan en ik heb er ook het meest plezier aan beleefd om echt alleen te rijden. Ik verbaasde mijzelf door windop nog 37 km/h te halen. Er waren wel nog een aantal van de agegroup 40-45 die mij nog ter plekke lieten. Algemeen genomen, kon iedereen wel sterk fietsen, sterker dan ik gedacht had voordien.


Ook weer snelle wissel naar het lopen. Even zoals traditioneel wat minder maar dan vlot verder. Echter de steilste brug moest 4 keer bedwongen worden. Na ongeveer 5 mijl was het gedaan met snel lopen. De calvarietocht begon. Elke drankpost (een mijl duurt een stuk langer dan een kilometer) stoppen en ik heb alles geprobeerd om terug energie te krijgen, tot een chocoladekoekje aan toe. Niet te doen. Soms haalde ik zelfs de volgende drankpost niet. Zo een 10-tal keer gestapt en met veel afzien naar de finish. Dit is kapot zitten. Na aankomst hebben, zijn de tranen in de ogen gekomen, van emotie en van het afzien.

Achteraf gezien toch nog een redelijke looptijd van 1h35' en zo een onverhoopt hoge einduitslag: 287e van de 1760 starters in een tijd van 4h29'52. Hier ben ik uitermate tevreden mee in die mate dat ik daarvan niet had kunnen dromen. Een lichte teleurstelling van het lopen, wellicht te weinig koolhydraten ingenomen voor de start en tijdens het fietsen. Verbetering is nog mogelijk maar dit was al een grote voldoening.

Bij deze ook dank aan de aanmoedigingen van mede-wtt'ers en vrienden. Ook de beleving van de wedstrijd samen met Filippe en Eric maar ook Eveline en Mieke maakte dit tot een mijlpaal in mijn beleving van de mooie sport die triatlon kan zijn.

[Rusty Rick]

Haai !

Niet dat ik ze al gezien heb, maar leek me een leuke opener

Vandaag zondag, half vijf, net 2km gaan loszwemmen in de golf van Mexcio, zalig water, de papegaaien krijsen ons toe vanuit de palmbomen in de tuin, straks barbeque naast ons zwembadje, perfect moment om alle emoties en gebeurtenissen weg te spoelen met het nodige edel vocht, tijd om alle straffe verhalen van gisteren van de nodige commentaar te voor zien.

Nu het brein nog niet te veel in een nevel van bruin bier gehuld is toch nog even de tijd nemen om de dag van gisteren te overlopen.

Goed geslapen, opgestaan om 4.45, goed en veel ontbeten, de nodige ballast gaan lossen, zo dat scheelt weer ne kilo, so far so good ;-)

Rustig naar de start gereden die op 1 kilometer van onze villa lag, bodymarkings laten aanbrengen, startnr EN leeftijd op de kuit, de massale wisselzone ingestapt, 1760 fietsen bij elkaar, vrij indrukwekkend, laatste checks van de fiets en ons rustig laten onderdompelen in de IRONMAN sfeer, en ik moet het toegeven, je moet er eens bijgeweest zijn om het te begrijpen vrees ik.

De pro start mannen en 5 min later pro dames konden we volgen op een groot scherm toen wij al als kudde bronstige stieren in onze startbox stonden. Wat opviel was dat hier veel getrainde kerels aan de start stonden. Toch even opvallend, het soort rare figuren dat je op zo'n internationale wedstrijd ziet. Net achter ons stonden wat argentijnen.. toen ze zagen dat de ironman tv crew in onze buurt begon te filmen begon er 1 spontaan tai chi te doen om toch maar op te vallen, maar hij viel door de mand. De kerel hield 1 oog open om te kijken of ze hem wel in beeld pakten... niet dus ;-) Daar gingen zijn fifteen seconds of fame, waarschijnlijk weinig kans om op te vallen tijdens de wedstrijd zal hij gedacht hebben (hij was tenslotte maar 1m55)

Tom's groep startte 5 minuten voor de mijne en was de eerste grote groep van 450 man die het water in ging. Het viel me al direct op dat diegenen die in het midden startten veel moeite hadden om te orienteren en zig zag zwommen. Daar ter plekke beslist om rechts van de boeien te zwemmen. OK het zou druk zijn maar we hebben handen gekregen om te zwemmen... en te kloppen wanneer nodig.

We stonden nog maar net aan de start en daar ging het startschot al. Zover mogelijk de zee in gelopen en dan in de golven gedoken, direct het goeie tempo gevonden en netjes van boei naar boei kunnen zwemmen, Klop gekregen ja, maar voor 1 keer er meer kunnen uitdelen. Toch het tempo op 80-90% gehouden, immers, dit was de eerste keer dat ik in zee wedstrijd zwom, en hoe zou de stroming zijn in het terugzwemmen ? Keerpunten vlot kunnen ronden en de laatste 500 meter de gas wat verder opengedraaid.
Een zwemtijd van 33:12 viel alvast binnen de verwachtingen. Vooraf op 35 gehoopt. Achteraf misschien wat sneller gekund maar met 639ste plek op 1760 ongeveer op 1/3de van het deelnemersveld, ook mijn plek in belgie op halve en kwart, en nivo lag hier hoger, dus zeker niet ontevreden.

Op t eind van het strand tegengehouden door een batterij 'wetsuit peelers', op bevel op de grond gaan liggen en een struise gast trok mijn wetsuit van mijn benen. Vandaag gezioen dat er een paar serieuze kappen in mijn wetsuit zitten. Thanks mate !


Wisselzone in en met wat moeite de wetsuite in de ironman plastic tas gestoken. Hier is aan te merken dat het slechts een halve IM was, slechts de helft van het formaat van de tassen die je krijgt op een volledige IM. Wat dachten ze soms ? Dat we ook maar halve wetsuits zouden dragen misschien ?? Nog wat gesukkeld met de sokken die ik wou aandoen. Hier toch 1 a 2 minuutjes verloren, maar geen nood, de ochten was nog lang.

Direct vlot beginnen fietsen, de voorbije dagen continue gesleuteld aam mijn nieuw carbonnen ProRace monster en ik had direct het gevoel in het goeie tempo te zitten en in een houding die lang zou kunnen volgen. Ik vloog, maar meer dan eens opgehouden door 'voorliggers', 1760 mensen in waves van 450 man over een rijvak van 3 a 4 meter breed sturen is om problemen, dus stayeren vragen... vooral als de scheidsrechters niet doorkunnen omdat het verkeer op de andere rijbanen vastzat. De kilometerteller toonde af en toe 47 per uur EN hartslag bleef op of net onder overslagpols 151. Licht glooide wegen en onmiddelijk valt op dat de gemiddelde Amerikaan niet bergop kan fietsen en nog veel minder in groep kan rijden (zelfs met 7 meter tussen), onverwachts uitwijken naar rechts met valpartijen en veel gevloek als gevolg. Alvast een paar concurrenten minder, moeten ze maar wat meer op de baan trainenn ipv enkel in de fitness. Na 20km het gevoel dat de voorband platter word, verd...mme, tis geen waar he ! ok, even alle rust bewaard en gestopt, binnenband vervangen en tot eigen verbazing binnen de 5 a 6 minuten terug op de fiets (persoonlijk record denk ik). De gas is dan blijven openstaan tot km 75, onderweg nog een paar bruggen overgevlogen op de grote plaat en zelden onder de 40 per uur gefietst. Toen mieke dupont ingehaald en wat gas teruggenomen, er lag immers nog een smeerlap van een brug te wachten helemaal op het einde, die wou ik ook absoluut met de grote plaat pakken... Vlot binnen gereden in 2u15, effectieve fietstijd rond 2u09 dus(41.9 km/u gem). Toch nog 250ste fietstijd op +/- 1700, zonder platte band zelfs top 150.
Opgeschoven naar 360ste plaats, dat was mooi.... maar vooral, niet verzuurd en steeds rond overlsagpols gereden, geen rugpijn, nergens eigenlijk, zou gericht trainen dan toch helpen ???
( O ja, 21 Kestrels voorbijgestoken, mannen het zijn de benen die het hem doen, niet de mooie fiets...)

Wissel kost me weer 1 a 2 min teveel vanwege plasstop... Gelleke binnengestoken en iets proberen ontwikkelen wat op lopen lijkt... Maag doet lastig, die laatste banaan komt ni overeen met da gelleke precies en probeert te ontsnappen langs boven. Na 2km heb ik ze uit haar lijden verlost door de vingers dan maar in de keel te steken ... Verder gelopen op cola en dat verdroeg ik vrij snel goed... Maar het gekende fenomeen stak weer de kop op, geen snelheid, hoewel ik geen krampen of pijn had, hartslag 150-155 ok geen probleem dus, lijdzaam toezien hoe ze me langs alle kanten voorbij staken, en vooral... genoten ! Prachtparcours met een smeerlap van een brug over de baai erin waar we vier keer overmoesten, maar isn't life wonderful ! Hey hier is onze Argentijnse vriend weer, loopt me voorbij met links en rechts van hem een jongedame, zou hij dan nog zijn fifteen seconds of fame krijgen vandaag ?
Toch nog voorbijgestoken door 600 mensen dus echt tevreden kan ik niet zijn natuurlijk, maar er zijn ergere dingen int leven denk ik maar.

Op t eind zelfs nog wat volk kunnen inhalen en het zat erop. 980ste op 1760 starters, heb ik vrede mee temeer ik vooraf 'hoopte' op eerste 1200. 175ste op 225 starters in mijn categorie. Wissels en platte band hebben me 10 minuten gekost, dus 5 uur lag binnen het bereik. Had me plaats 800 opgeleverd, net in het midden van het deelnemersveld dus. Niet slecht voor een recreant die, ik zal het nu maar bekennen, de voorbije maanden maximaal 9 uur per week trainde en een gemiddelde van 7 uur per week haalde. (sorry clubgenoten, een mens mag af en toe een rookgordijn optrekken he)

Vandaag overheerst een positief gevoel, zeker wanneer ik hoor dat het lopen lastig was. Over fietsen zeer tevreden. Over de sfeer niks dan lof, zowel hier in de villa al op de wedstrijd.

Zo, dit was dan mijn uitgebreid verslag, en waarschijnlijk 1 van mijn laatste posts hier. Iedereen bedankt voor de steun en aanmoediging, zelfs de occasionele sarcast die een comment postte heeft alleen maar bij gedragen tot de motivatie.

ps mijn fifteen seconds of fame heb ik toch ook gehad gisteren, tijdens awards ceremonie even in beeld geweest op samenvatting, concentratie voor de start, had ik geen tai chi voor nodig ...

bye en tot een volgende blog....