[SpeedyMieke] See you in Busselton

Een lesje in nederigheid, dat is zowat het gevoel dat de ganse wedstrijd overheerste.

Gekwalificeerd bij de pro`s en daardoor bijzonder nietig tussen alle grote geweld aan de startlijn.
Op zich al een ganse prestatie dat ik daar stond evenwel. In tegenstelling tot mijn reisgezelschap, was deze wedstrijd voor mij niet de grote motivering voor het zware het trainingslabeur de afgelopen maanden, eerder een test voor het grote werk begin december in Busselton (W-Australie). Niettemin hoop je op enige positieve stimulans. De geteisterde gewrichtsbanden hadden de hoop daarop al zeer sterk gereduceerd, de genadeslag werd middels een virale infectie 2 weken voor de wedstrijd uitgedeeld.
Ik heb me doodziek en bijgevolg vreselijk ellendig gevoeld, zwaar getwijfeld over enige sportieve escapade en ben uiteindelijk dan toch maar gegaan voor de IM-magie.

Zonder mijn villagenoten voor het hoofd te stoten, het gefladder en gekir van de aanwezige kanaries en roodborstjes en hun lieftallige entourage, ieders poging om op zijn eigen manier de wedstrijdstress te kanaliseren, irriteert me nog iets meer de ochtend van de wedstrijd. Ik wil hier weg, in mijn cocon kruipen. Fiets checken, efkes zee induiken, file aan het toilet, insmeren met sunblock, nog meer koolhydraten stapelen en blaas vullen, volgende plaspauze, groene zak weghangen, startlijn opzoeken, terugspurten naar de wisselzone voor mijn immodiumtabletje, terug een weg banen naar de start langs honderden neopreenpakken. Dit is Amerika, een verheerlijking van God en het volkslied moeten ons steun bieden enkele minuten voor de start, ik vind mijn sterke ik pas terug als iemand vertrouwd mij een stevige knuffel geeft en me overtuigt dat het wel ok komt, tussen die duizenden mensen voelde ik me opeens hopeloos alleen en verloren op de wereld. Ik probeer de anderen nog onwennig veel succes toe te wensen en baan me een weg richting startlijn.

Babbeltje met Yvonne, herkennende glimlach van Yvette Grice (medestrijder in IM UK) en voor de rest niet laten intimideren door de grote kleppers en door de overweldigende menigte...3, 2, 1 de pro-mannen stormen de zee in ...
zwembril nat maken, terug droog blazen, aan, af, muts recht, Yvonne die meent dat mijn rits nodig anders moet worden bevestigd en mij in extremis inzicht biedt in de heersende zeestroming, nog een keer die bril en dan 3, 2, 1... 24 pink badmutsen lopen richting zee, eentje struikelt over haar voeten en maakt een koprol in het zand... juist ja, deze kustbewoner dus
terug rechtgekrabbeld blijkt iedereen zowat aan het zwemmen, met de slechtste PR zwemmen van dit geweld, begin ik aan een eenzame tocht. Ik probeer me te richten naar de gele driehoekjes, doch na een goede 400m komt de eerste kayaker mij al melden dat het ik het parcours verlaten heb, het zou me nog 3 keer overkomen. Mijn Brazilie-ervaring in gedachten probeer ik koers te houden maar in de verste verte kan ik geen enkele zwemmer opmerken en het felle zonlicht ontneemt me elk zicht. Wat een deprimerend gevoel. De vele zwemtrainingen van de afgelopen weken zullen absoluut niet renderen, dat weet ik nu al. Ik zwalp zonder enig richtpunt, geen medestrijders en hoop dat ik mijn enthousiasme terug vind eenmaal uit het water. Vreemd genoeg voelt het aangenaam aan als de volgende wave mij overzwemt, al zijn we dan op 200m van de strandlijn en is deze energiestoot niet meer renderend voor een fabelachtige eindtijd.

Pak af (op de wedstrijdreportage mooi in beeld gebracht hoe indrukwekkend snel dit lukt, met de nodige steun evenwel) wisseltent door richting fiets. Orientatie poepsimpel, mijn zwart monster wacht eenzaam in de pro-rij op mij. Fiets op en daar gaan we dan, waw dit gaat goed. Een ellendig steile brug was als weerkerend gemartel geprogrammeerd. De eerste keer voelde nog wat stram in de benen aan, de volgende 80 km grotendeels vlak nodigden me vol enthousiasme uit. km-teller pinkte voortdurend boven de 40, toch voelde het niet overdreven intensief aan.
Wel ergerlijk, hele peletons vlogen me voorbij, efkes twijfel toch of dit wel hard genoeg was, hartslagmeter checken, jongens welk niveau is hier verzameld, Youry flitst over mij, zou ik die Hawai-ambitie niet beter gewoon laten doven? Na 15 km heb ik prijs, gele kaart. Discussieren heeft geen enkele zin, voel me ook niet geneigd me hier te excuseren want ik heb niets verkeerd gedaan. Iedereen mag voor zichzelf de wedstrijd vervalsen en in groep rijden, maar van mij mag je niet verwachten dat ik in de remmen ga om die onnozelaars vrije weg te bieden, beter wel gedaan dus.
Achteraf gezien toch het kantelmoment van mijn wedstrijd. Ik krijg schrik en laat de weg gewillig aan de vele aanstormende stayergroepen, dit zal een hopeloze strijd worden tegen de eerlijkheid van onze sport en geraak uit mijn ritme. 10 km verder stap ik van mijn fiets om het strafblad te onderteken en zie nog eens 60 man in massa zonder gene de penalty box passeren, ok mieke, niet ergeren.

Terug de fiets op, tom passeert me net, dit ziet er niet goed uit, ik was hierop voorbereid maar met een 10 minuten latere start toch een stuk later verwacht.
Vanaf dan draait het compleet vierkant, ik voel alle energie weer uit mijn lichaam wegzakken, blik op oneindig, gedachten afwenden van deze inspanning of ik dreig flauw te vallen. Mijn lichaam is de laatste dagen al vertrouwd met dit gevoel, maar van harte is het niet. Ik heb meer dan genoeg gegeten en gedronken en weet dat er geen middelen voor handen zijn om een helder en fris gevoel terug te krijgen. Ik loer naar mijn horloge en doe een inspanning om toch minstens 145 te zien oplichten.
Hele groepen blijven me voorbij stormen, ik durf niet aanpikken al heb ik het gevoel dat mijn spieren wel in staat zijn het tempo te volgen. Nooit eerder is me dat overkomen, ik slaag er niet in om ook maar 1 fietser in te halen. Aan het laatste keerpunt zie ik Eric verdacht dicht naderen en weet dat dit de volgende zal zijn die me los uit de wielen rijdt. Het einde nadert, nog 1 keer die brug over, met plezier wil ik nogmaals afdraaien voor een volgende 90 km, maar bespaar me een aub een intensiever tempo. Net voor de wisselzone merk ik Yvette op, ik haal haar in en het idee dat ik niet als laatste het lopen moet aanvatten, helpt me in een iets optimistischere bui.

Tot ik mijn eerste looppassen zet helaas en na 500m wordt ingehaald door de eerste agegroupers bij de dames, 25 minuten na mij gestart. We zijn nu zover, ik kan maar blijven tsjokken naar de finish. yvette haalt me terug in, net op het steilste stuk van de brug, ik overweeg zelfs geen versnelling. Dit is amper marathontempo maar tot meer ben ik niet in staat. Ik besef dat ik sneller dan Eric moet hebben gewisseld, misschien maar goed ook want op dit moment snak ik hevig naar medestrijders, wat het tempo ook moge wezen (ware natuurlijk wel een perfect excuus geweest voor een weinig overweldigende persoonlijke eindtijd).
Na een 4-tal km krijg ik yvette terug in het zicht en doe een poging mijn benen tot iets meer actie te dwingen, ik haal haar in en op dat moment beslist ze uit de wedstijd te stappen, ik blijf laatste dus.
Het voelt niet als een lijdensweg maar euforisch op wolkjes is het allerminst. De vele supporters slagen er niet in een glimlach op mijn gezicht te doen verschijnen, zelfs onze persoonlijke fanclub moet het stellen zonder blijk van appreciatie. Dames, bij deze, toch mijn oprechte dank.

Tegen het einde van de eerste ronde kan ik eindelijk iets ontwikkelen wat op lopen lijkt. Ik merk Filippe op die start aan zijn eerste ronde, twijfel efkes hem gezelschap te blijven houden en dwing mezelf dan toch maar de afstand tot de finish zo snel mogelijk te overbruggen (hier ook letterlijk te nemen dus).
Youry kruist me op weg naar de finish van zijn waanzinnig sterke wedstrijd, even later Yvonne (mieke, nu geen rekenoefeningetjes liefst of het restje overtuigingskracht zinkt eensklaps tot onder zeeniveau). ik kan me net bedwingen de gedubbelde atleten die me goedbedoeld aanmoedigen niet uit te kafferen. Wat voelt dat ellendig aan als je zelf constant wordt ingehaald. ook al schuif ik in het klassement een paar honderd plaatsen op, visueel was daar niets van te merken door de wave-indeling.

2 km verder smeekt Romano hem te steunen in een hopeloze achtervolging op de eerste agegrouper van zijn gezegende leeftijd. Nu kan ik hem eindelijk eens een wederdienst bewijzen, maar mijn lichaam slaagt er niet in. ik voel me rottig om mijn gebrek aan loyauteit. 1000 keer sorry, een goede km verder lukt het me wel de snelheid enigszins op te drijven en blijken we hetzelfde tempo aan te houden tot de finish, zij het dus op 100 m afstand van elkaar.
Aftellen nu, rekenen van mijl naar km en terug.. een emotioneel moment bij een keigoed nummer gespeeld door de lokale rockers.. en nu een laatste keer de brug trotseren.
Ik kruis Sophie en vind een sprankel hoop in de voorsprong die ik heb opgebouwd in de laatste ronde. In de verte poog ik de finishlijn te visualiseren. Iets voorbij de wisselzone blijkt de finishboog van fietsen en lopen niet identiek te zijn en moet ik noodgedwongen mijn `eindspurt` 500m langer rekken.


In het atletendorp vind ik tom om samen onze teamgenoten aan te moedigen. Ook al is mijn bijdrage tot hun resultaat uitermate beperkt, ik voel enige trots bij eric zijn wedstrijdverloop en knappe eindtijd, zie dat filippe dringend nood heeft aan een nuchtere analyse om zijn prestatie in te schatten en met een positief gevoel deze uitdaging in de valies huiswaarts te nemen en loop de laatste honderden meters met Eveline op weg naar de langverwachte finishlijn (achteraf blijkt de voorsprong op de volgende dame amper 7 sec te bedragen en hoop dat ik dan toch nog een goede daad heb gesteld vandaag).

Persoonlijk eindresultaat : 4u53min triatlongenot. De jetlag en een zeer minimaal slaappatroon bieden me ook vandaag nog een wat deprimerende blik hierop. Tot een dag voor de wedstrijd was het gedacht aan 5u sportieve arbeid al vermoeiend, ik heb het zelfs kunnen uitvoeren, enige tevredenheid welt dus wel op, al hoop ik dat de impact van deze inspanning niet tergend lang weegt op mijn fysieke capaciteiten.

Ik ga mij nu nestelen aan de rand van het zwembad met een ontspannend boek, mij fixeren op mijn stimulansen (negatieve loopsplit) en alle vernietigende analyses verdrijven.

See you in Busselton op 2 december, dubbel zolang IM-genot en hopelijk 10-maal meer voldoening!