[IronFlip] Naar de haaien

Na een turbulente loopstart schoten we met 600 deelnemers de Golf van Mexico in. Zoals in iedere triathlon kwam er wat trek en duwwerk aan te pas, maar toch was dit heel wat minder dan normaal. Wat me direct opviel, was het hoge zwemtempo. Hier waren duidelijk niet veel recreanten aanwezig. Zo een 300 meter verder kreeg ik plots een grote slok zeewater binnen en mijn maag keerde haar volledig inhoud naar buiten. Mijn ontbijt naar de haaien ! Van dan af was de wedstrijd eigenlijk al voorbij.

Eenmaal op de fiets probeerde ik mijn lege maag terug te vullen met een gelleke en wat sportdrank maar helaas. Ik kon niks binnenhouden buiten gewoon water. Dan maar mijn drinkbus weggesmeten bij de eerste bevoorrading en op gewoon water gefietst. Niet echt ideaal ! Toch nog bijna 33 gemiddeld gereden over de 90 kilometer zonder maar 1 meter te stayeren. Wat niet kon gezegd worden van het merendeel van de deelnemers.


Het lopen begon al direct goed. Na een 500 meter lopen moesten we de gevreesde brug over (4 keer in totaal). Sommigen strompeldenn daar over en ander vlogen erover. Bij mij ging dit redelijk. Bij de eerste bevoorrading heb ik geprobeerd om iets anders dan water te drinken maar dit lukte nog steeds niet. Het was pas halverwege de 2 ronde dat ik dank zij een beker ijskoude Cola voor het eerst iets binnenkreeg. Eindelijk kon ik water energie opslaan en effe doorlopen tot de volgende drank bevoorading. De laatste 5 kilometer kon ik terug lopen aan een tempo van 12 km uur.

Na 5u48 kwam ik totaal leeg over de finisch. Toch redelijk teleurgesteld. Maanden voorbereiding door een slok zeewater weggespoeld. Vandaag , 1 dag later relativeer ik alles een beetje. Een paar dagen rust en dan gaan we beslissen wat we volgend jaar gaan doen. Meer en meer denk ik eraan een sportieve revanche te nemen en volgend jaar proberen terug aan de start te staan. Mijn fietsen was beter en er zat meer in, veel meer ...

Wat de organisatie betreft moet ik eerlijk zeggen dat ik geen enkele opmerking heb. Deze was af. 100% af ! Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Peroonlijk assistenten, 100 den medewerkers...enz...

Waar ik wel een ontgoocheling aan over heb gehouden is het stayergedrag van bijna 80% van de deelnemers.In grote peletons van 50 fietsers kwamen de dames agegroupers en de agegroup 45+ over me gereden. Zonder schroom. De scheidsrechters deden er zelfs niks aan. Ze reden er gewoon achter. De president van Ironman heeft dit probleem toegegeven. Volgend jaar gaan ze kleinere groepen laten starten met meer tussentijd. Jammer van de lakse houding van die scheids...

En nu het traditionele woordje van dank aan vrouwke lief die me veel heeft laten trainen en zo heel wat familiale prime-time heeft laten gebruiken. Ook dank aan Christian Meuser voor de begeleiding en om me regelmatig terug met de voeten aan de grond te zetten. En als allerlaatse de aanmoedigingen van de WTT ers die massal binnestroomden. Super gevoel geeft dat !