maandag, november 13, 2006

[Granite Tom] De wedstrijd zoals ik ze beleefde


In 1 woord samen te vatten: fantastisch. Dit was meer dan wat ik mij kon voorstellen.
Prachtige organisatie, het was af. Sfeer die de moeite loonde. De emotie laaide ook hoog op bij mij.

's Morgens bij het ontbijt was ik zenuwachtiger dan anders. Tegen half 6 vertrokken naar de start. Nummer laten stempelen op je armen, een laatste maal naar het toilet, dan ruim op tijd naar de boxen van de zwemstart, ieder in zijn eigen wave. Daar tot rust gekomen, de hartslag lag terug laag. De zon kwam kijken. Het geluid van de speaker gaf een geruststellend gevoel. De zee lag er rustig bij. Dit zou een unieke dag worden.

Vooraf had ik veel schrik van het zwemmen in de Mexicaanse Golf. Starten vanaf het strand en ik had mij vrank vooraan opgesteld. Dit was dan ook de meest bedongen start die ik al meemaakte en dus in het begin nauwelijks fatsoenlijk kunnen zwemmen. Dit beterde naarmate het veld meer opengetrokken werd. Met aandacht voor de techniek een goede zwemtijd kunnen neerzetten van ongeveer 35'. Snel de wisselzone door. Ik had een geheel eigen strategie, ik zou zelf mijn pak uittrekken bij mijn fiets: het was niet het allersnelste maar toch vlot genoeg.

Dan de fiets op. Die was er klaar voor gemaakt om snel te rijden. Bandjes nieuw en keihard opgepompt. Ik zat gelijk in een grote groep en het baanvak was snel zodat er veel gestayerd werd. Ook ik was niet altijd regelmentair bezig (7 m van achterwiel naar voorwiel) maar ik hield mij altijd wel aan een ruimte van 4 a 6 m. Anderen reden daarentegen effectief in het wiel van anderen. De snelheid lag hoog en ik moest mijn benen al vroeg pijn doen. Na 25km moest er gedraaid worden en kwam de wind op kop. Er was wel niet veel wind maar ik had al in de mot dat er een breuk in de groep zou komen zeker omdat het niet geheel vlak was. Naast de serieuze brug aan het begin en einde, zaten er nog wat lichtere viaducten en glooiingen in. Voordat het tot de breuk kwam, reed ik alwat naar voren en... Na mij is de breuk ontstaan. Tot dan was er nauwelijks controle op stayeren. Dit veranderde vanaf kilometer 40 km toen we weer een draai van 180 graden maakten. Ons groepje was ondertussen uitgedund tot 10 man en we vlogen nog altijd boven de 40 km/h. Gezien een aantal van de groep amper ruimte hielden, werden zij naar de kant gehaald (gele kaart betekende penalty en dus stop and go bij de volgende bevoorrading). Weer 4 van de groep eraf. Er zijn veel gele kaarten gevallen. Alles viel uit elkaar vanaf dan en ik heb er ook het meest plezier aan beleefd om echt alleen te rijden. Ik verbaasde mijzelf door windop nog 37 km/h te halen. Er waren wel nog een aantal van de agegroup 40-45 die mij nog ter plekke lieten. Algemeen genomen, kon iedereen wel sterk fietsen, sterker dan ik gedacht had voordien.


Ook weer snelle wissel naar het lopen. Even zoals traditioneel wat minder maar dan vlot verder. Echter de steilste brug moest 4 keer bedwongen worden. Na ongeveer 5 mijl was het gedaan met snel lopen. De calvarietocht begon. Elke drankpost (een mijl duurt een stuk langer dan een kilometer) stoppen en ik heb alles geprobeerd om terug energie te krijgen, tot een chocoladekoekje aan toe. Niet te doen. Soms haalde ik zelfs de volgende drankpost niet. Zo een 10-tal keer gestapt en met veel afzien naar de finish. Dit is kapot zitten. Na aankomst hebben, zijn de tranen in de ogen gekomen, van emotie en van het afzien.

Achteraf gezien toch nog een redelijke looptijd van 1h35' en zo een onverhoopt hoge einduitslag: 287e van de 1760 starters in een tijd van 4h29'52. Hier ben ik uitermate tevreden mee in die mate dat ik daarvan niet had kunnen dromen. Een lichte teleurstelling van het lopen, wellicht te weinig koolhydraten ingenomen voor de start en tijdens het fietsen. Verbetering is nog mogelijk maar dit was al een grote voldoening.

Bij deze ook dank aan de aanmoedigingen van mede-wtt'ers en vrienden. Ook de beleving van de wedstrijd samen met Filippe en Eric maar ook Eveline en Mieke maakte dit tot een mijlpaal in mijn beleving van de mooie sport die triatlon kan zijn.

1 reacties:

Op 9:48 a.m. , Anonymous Anoniem zei...

Hey Fellows,

Per sms tot in Florida geraken behoort blijkbaar niet tot de mogelijkheden, dus dan laat ik via deze weg maar even van me horen.Ik geniet hier nl - na twee dagen 'kroegentochten' met de harmonie - van een dagje verlof, en heb dus ruim de tijd om jullie verslagjes te lezen.
Manne manne wat is dat daar geweest. Ik kreeg spontaan de kriebels in mijn buik toen ik dit alles las. Zoiets wil ik beslist ook ooit eens meemaken. Ik ben blij dat jullie er allemaal - ondanks al die kleine tegenslagjes onderweg - toch ook zo ontzettend van genoten hebben. Voor Filippe is het misschien een klein beetje in het water gevallen (oeps, sorry Filippe:-) ), maar er zijn nog veel Ironmans hé. En jou kennende - laat je deze ervaring niet bij Florida alleen. Het vele trainen heeft duidelijk geloond en dat moet een ongelooflijk deugdzaam gevoel geven.
Genieten jullie daar nog maar van het lekkere weertje,de mooie natuur en de hemelse drankjes (voor mij even niet, dit soort drankjes hebben mij dit weekend nl niet het gevoel gegeven dat ik in de hemel vertoefde ...)En als je kan ... stuur nog maar wat van die zalig zonnige foto's op met van die parelwitte stranden, want hier regent het met bakken op t moment.
Ale mannen ... ik ga jullie laten. We gaan nog wat baantjes trekken in de Wezenberg. Wie weet waarvoor dit allemaal ooit niet goed kan zijn ;-)
Nogmaals een welgemeende proficiat aan jullie allemaal, 't amusement nog daar en tot lees' op 't forum.

Greetz
Ellen

 

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage